Rozdział 18

https://www.youtube.com/watch?v=DF3t-CQwlPQ
-Nie potrzebnie się ośmieszałem, przepraszam- powiedział wstając
-Ale...zostań ja nie skończyłam...
Usiadł zrezygnowany i czekał co jeszcze mu powiem, co go jeszcze bardziej zniszczy.
-Ja... nie potrzebuje tej bransoletki...ona przypominała mi o Tobie... a ja... ja myślę, że nie potrzeba mieć "przypominajki" od...swojego...chłopaka.
Momentalnie podniósł wzrok. Uśmiechną się tak szczerze, tak...ładnie... tak...inaczej.
-Ale...Ty...
Był chyba tak bardzo zdziwiony, że nie wiedział co ma powiedzieć i zrobić. Szybko zapłacił za kawy i złapał mnie za rękę, w drugą wziął bransoletkę i zaczął biec. Nie miałam pojęcia gdzie biegniemy. Wszystko działo się tak szybko... Nie dziwię się , Paparazzi goniło nas w równym tempie! takie zdjęcia to przecież pełno kasy! Wsiedliśmy do jego auta i pojechaliśmy. Przyciemniane szyby nie pozwoliły na zdjęcia fotoreporterów. Piękny duży dom, pomyśleć, że byłam tu...kiedyś bo się martwiłam o niego.
Otworzył drzwi i kazał usiąść na kanapie, poszedł do kuchni po szampana. Był przygotowany? Włączył muzykę i siedzieliśmy.
-Jak my to sobie wyobrażamy...media nas zniszczą....- zapytałam
-Czy to takie ważne?- zapytał i zbliżył się do mnie...
Nie wiedziałam czy tego chce...byłam świeżo bo rozstaniu z Kubą... Byliśmy już tak blisko pocałunku....
-Przepraszam...nie mogę... nie zrozum mnie źle ja... ja jeszcze nie otrząsnęłam się z tego co było...
-Przejdziemy przez to razem, ok? - zapytał uśmiechając się i złapał mnie za rękę.

-Dziękuję...przepraszam, ze...

-Ciiii...Już będzie teraz tylko dobrze! 

Tym razem to ja się uśmiechnęłam z kolejną nadzieją , że może być dobrze.

-Zostaniesz?

-Nie...wiesz muszę po podróży się ogarnąć...

-Odwiozę Cię...

-Poradzę sobie Jurgen...

-Ale Adriano.... - zaśmiał się podkreślając moje jedno "n"

Uśmiechnięci wyszliśmy z domu. A tam... Roiło się od ludzi z kamerami 

-A więc to tak załatwiasz sobie miejsce w pierwszym składzie?-zapytał któryś z nich

-A Pan nie spotyka sie normalnie ze znajomymi?-zapytał KLOPPO

-Spotykam.Ale nie jest nim mój szef

-A to bardzo mi przykro. Dowiedzenia- odpowiedział Jurgen i wsiedliśmy do samochodu.

Dojechaliśmy pod mój blok.

-Dziękuję...

-Nie ma za co.

Dałam mu buziaka w policzek.

-Zasłużyłem?

-Chyba tak, dobranoc.

Zapaliłam światło... zostawiłam otwarte drzwi? Nie możliwe! Na pewno je zamykałam!

Ostrożnie wchodziłam do pokoju...

-NIESPODZIANKO SIOSTRZYCZKO!!!!

-ŁUKASZ???SKĄD TY MASZ KLUCZE!? 

-Zostawiłaś je u mnie.

Racja, było tak...miał podlewać kwiatki. 

-Słuchaj na pięciu plotkarskich stronach przeczytałem , że ... "Pilska tak sobie załatwia miejsce w 11"

-To jest Ż-E-N-U-J-Ą-C-E...

-No przecież jestem twoim bratem, a nie napalonym fanem i wiem, że to kłamstwo, ale czy Wy jednak?

-Jesteśmy razem? ..Tak, ale... nadal nie wiem... Nie daje rady po tym co było.Wiem , nie każdy facet jest taki sam, ale ja chyba straciłam zaufanie...

-Kloppo pomoże Ci je odbudować, mogę się założyć.- uśmiechną się Łukasz i zaprosił gestem do kuchni.

-Zrobiłem kolacje, głodna?

-Oczywiście, kolacja zrobiona przez Piszczka, to trzeba spróbować!

Siedzieliśmy chwilę i gadaliśmy o wszystkim, opowiedziałam mu o Sebastianie, który razem z żoną adoptowali dziecko. Potem PISZCZU wrócił do domu, a ja zeszłam piętro na dół do Zuzki.

-Hej. pogadamy!?- zapytałam

-ADA! WRÓCIŁAŚ!

-Tak, rano...

-I Nie dzwoniłaś?!!!

-Byłam w szpitalu u Nevena, potem ..no własnie to pogadamy?

-Tak! Wejdź!Jest Marco...ale możesz mówić po Polski, nic nie zrozumie.

-HAHAH..nie, i tak się dowie z mediów.

-Dobra to słuchamy.

-Po tym jak rozstaliśmy się z Kubą..

-Mów normalnie ! On cie *** zdradził!- krzykną Marco

-Tak... W ten sam dzień przyszedł do mnie Jurgen ... powiedział, że coś do mnie czuje. Dostałam od niego bransoletkę, potem dowiedziałam się o Łukaszu...nie dałam rady, musiałam wyjechać. Tam wszystko sobie poukładałam, i wróciłam. Spotkałam się z Kloppo i...

-JESTEŚCIE RAZEM????????????????????????- Zuzanna była zaszokowana. Nie tylko ona. Marco tez siedział i słuchał tego wszystkiego.

-Ale ja nadal nie wiem... To znaczy Wiem, że nie każdy chłopak jest taki sam, ale ja po prostu nie potrafię zaufać...

-Odzyskasz je z czasem, zobaczysz- poklepał mnie po ramieniu Reus, gdy Zuzia była nadal w szoku...

-Dzięki, oby - odpowiedziałam zawodnikowi BVB

Pogadaliśmy jak to my jeszcze "tylko" chwilę. Musiałam pogadać z Agą...Ale nie dziś..

Wróciłam zmęczona do domu. Wzięłam prysznic i położyłam się spać! :)